لما أكبر
هشام صبح
لما أكبر
من بين الناس
كنت بوزع فى الأحلام
أنا لما أكبر
راح أكون و هكون
و ألف الدنيا فى غمضة عين
و أخطف من كل بنات الحور
ريحة الياسمين
و أدوب فى روايح فواحة
و أصنع من الكلمة جبال و جبال
و هغنى الغنوة تهز الروح
مطرح ما هروح
و لا يوم هيكون للقلب لجام
هزى يا احلام
دوبنى الصبر و فات اليوم
و ياعيب الشوم
ان قلت أنا عايش زى الناس
الجهل مريح
و النور فضّاح
و انا كنت فى ليل التوهة بمد الخطو
يا ربيع العمر
يمكن بالأمر
القالى فى وسط اللمة
مكان
ضوى يا قنديل
من حقى تميل الدنيا على هوايا
ولو ان فى جيبى شوية فكة
متفكش ضيقة الأيام
