أحمد الشرقاوي
روحى الفقيرة
راحت نواحى اللُقمة و الموال
لفّت حَواية الصبر و الحوجة
شايلة المرار و التيه
يا دنيا يا موجة
البحر ناشف
و إنتى لسه عالية ليه ؟
يا شط خيناه الرمال
و رجلين الجميع
و الشمس
و المغنى و الليل و الشماسى
و برغم ده ..
كل ما تفوت من عليهم
تبتسم .. ترمِى التماسى
يا غربتك يا شط
مرمِى إحتياطى لبحر خواجاتى
كل أما يتعب شطه ..
بيشغلوك ساعتين
و إنت بتحوّش عشان
ترجع تبص على اللى باعك من بعيد
و تعود برملك المكسور .. وحيد
راحوا الصبايا .. و الصبايا ماجوش
و حبيبتى وياهم
فى إيديا حلمى و لسه ما طلتوش
يا أخينا مش فزورة لأ ..
دى إيديا متبنّجة
معدومة المَلمس
مفضلش م الكورنيش
غير قشر للترمس
علشان غرامنا يعيش
لازم نموت فُرقة
ورا كل ضرفة شيش
فيه نظرتين حُرقة
أنا مش هناك يا شاويش
شوف مين هناك غيرى
غُلبطت نطف فى ريش
و برده طار طيرى
كل الشوارع واقفة تضحك
ع اللى راجع م السفر
مالوش رجلين
واخدها زَحف من المطار
لحد باب البيت
من كتر لفُّه على اللى غايبة
و سايبة فيه
شجر الحنين .. طارح
اربع فصول فى السنة
و ف الخيال فصلين
فصل سميته الأمل
و فصل سميته التأمُّل
لسه لحد الآن شايفها
واقفة فى مراية عينى تتجمِّل
علشان نروح للبحر
لا الشط لسه فى مطرحه
و لا عشقنا كمِّل
الليل بقى أتقل
فى بعادك
من جسم الناى
و بشوف الناس كلها أشجار
بلبس جلابية أبويا اللى لبسها
ليلة ما الأحزان حطتله
سم فى أمى
فحضنها و مات ،
بقعد جنب الناس
و أنا جسمى مرشق كله نايات
كل البنات بعدك
بقوا كمَّدات ..
لسخونة الأوجاع
أنا مشهد محذوف من نفسى
و على كل وشوش الناس متذاع
عيون الناس
فاضحة جراحى
و الهوا بيمصمص فى جناحى
و الأرض كلبشات مسكانى
كل أما أتكلم عن بعدك
إسنانى بتنقص
و لسانى
بيوقع دم
و مفيش ولا حضن بيلمسنى
غير و العتمة بتسكن فى الضَّم
ماشى فى شوارع حزنى
مشلول الحياه
مليون جواب أكتبه
و تبلعه البوسطة
أنا كل يوم بيفوت
بنقصلي 100 حتة
لسه فيه فى الكون أماكن
مدورتش عليكى هناك
لسه فاضل ضحكة منك
بتفتح ضرفة الشباك .
