شعر : مجدى عبد الرحيم
الكلام كان
زى سربين من يمام ..
ماشى بيحبى فى اتجاه النهر
كانت جموع ع الشط من كل البشر
فى انتظار سرسوب أمل
جاى من بعيد
ربما فيه الخلاص
الكلام كان
قطر فايت ع الأراضى البكر
جايب لى ف ايده الحلم
والشنط فى ايدين البنات
بالأمانى معجونين
والقمر حالف ما يرمى
أى ضى على البيوت
غير ما ياخد من عيون الطيبين
عهد الأمان
والطريق فاتح بيبانه للحياه
والحياه النبض فيها كان موات
والقليب دقاته كانت السكات
يا ترى فيه فرق بين صرخة
وليد لساه بيدخل فى الحياه ..
وصراخ ضمير مش لاقى عدل فى الحياه
يا قلوبنا المجروحين
الليالى ليه حزانه
والسنين حبلى أنين
والخطاوى فارده سكه للسراب
والدموع نازله بتجرى ع الخدود
زى أمطار الشتا
يا زمن بالزيف مليت الأورده
الصديق تاه فى الزحام
الهوى داب م البكا
عمرنا واصل نهايته
والرصيف كان للدموع
الرصيف مش للقا
